SELFIES: Gambia – Rustdag

Maandag, 28 november 2022, is een dag zonder omlijnd programma. Een beetje rust na een hectisch weekend en met het vooruitzicht van een lange dagtocht morgen.

Gister bij terugkomst uit Bintang hebben we geprobeerd om geld te pinnen in Serekunda, maar op zondagmiddag zijn de ATMs meestal compleet leeggezogen.

Vandaag als eerste actie dus een wandeling van drie kwartier naar de bank, grotendeels over het strand. Onderweg een tussenstop bij kleermaker Kebba, die al aardig vordert met Marita’s bestellingen. Terwijl Marita kleding past, kijk ik bij de buren even bij een islamitische naamgevingsceremonie. Van een tweeling, twee meisjes. Dat betekent dus ook dat van twee geiten de keel wordt doorgesneden. Een handige jongen, die mij een stoel aanbiedt, vindt dat ik na vijf minuten driehonderd dalasi moet dokken om alle gasten te voorzien van groene thee (met suiker). Veertig dalasi kan hij krijgen, graag of niet!

Om kwart voor twaalf zijn we bij de bank. De bewaker bij de deur verzoekt ons buiten bij de automaat even te gaan zitten, want die wordt momenteel gevuld. Rond twaalven kunnen we weer in de eerste levensbehoefte voorzien. D16.000 voor ongeveer €300, maar wel in twee keer, want het apparaat kan maar tot D8000 tellen. En daar sta je dan als kapitaalkrachtige toerist met tachtig briefjes van tweehonderd dalasi.

Het is hier een complete cash economie. Je kunt nergens met bankpas of creditcard betalen. Vanmorgen voor de zekerheid geprobeerd om onze hotelrekening te voldoen met betaalpas. No way, cash! Daar hebben we niet op gerekend. Met de hoteleigenaar wordt een betalingsregeling gevonden. Bankoverschrijving vanuit Nederland naar de Belgische rekening van de Belgische hoteleigenaar. Loopt Gambia waarschijnlijk de belasting mis!

We nemen dezelfde weg terug, langs het strand, speurend naar bijzondere schelpen. Kapgieren pikken van dooie vissen op het strand. We lopen vlak langs de branding. Zoals gebruikelijk tijdens wandeltochten heb ik mijn compactcamera in een beschermhoes aan mijn broekriem bevestigd. Bij een extra hoge golfslag moet ik een zijsprongetje maken om droog te blijven. Floep! Mijn camera vliegt tijdens het sprongetje uit zijn beschermhoes in het zoute zeewater. Ik ben er heel snel bij om het apparaat af te drogen, en de accu en SD-kaart te verwijderen. Maar wat ik die avond ook probeer, ik krijg mijn camera niet meer aan de praat. Helaas moet ik het morgen tijdens de vogelexcursie stellen zonder camera met goede zoomlens. Balen! [Thuis blijkt de SD-kaart met de eerder gemaakte foto’s gelukkig onaangetast.]

We verzetten even onze gedachten door nogmaals een wandelingetje door het mangrove bos achter ons hotel te maken. Een boertje is met een paalladder in zijn jellypalm geklommen, niet om de vruchten te oogsten, maar om de bloeiwijze af te tappen voor palmwijn. Er hangen een viertal plastic flessen onder de inkepingen.

De mangrove bodem krioelt van de moddervisjes en de krabbetjes. Bij laag water komen de krabbetjes tevoorschijn uit hun holletjes. Als je goed kijkt zie je dat ze grondkorreltjes naar hun bek brengen, om het voedzame buitenlaagje op te eten.

Plots steekt vlak voor onze voeten een slang vliegensvlug het pad over, Marita heeft hem niet eens gezien. Ik beschrijf de slang aan gids Bax, die we toevallig tegen het lijf lopen. Het moet de ongevaarlijke zandrenslang zijn geweest.

Bax maakt van de gelegenheid gebruik om een flink euro voorschot te vragen (50%!) voor de dagtocht van morgen, zogenaamd omdat hij dan voor een goede koers kan inwisselen in dalasi. Maar we hebben al een voorschot betaald! Dus hier gaan we niet in mee. Als hij morgen dalasi nodig heeft, dan kan ik daar wel in voorzien.

We eten in een wat luxere eettent in Meike’s buurtje, opnieuw van een Libanese eigenaar. Meike voelt zich niet helemaal honderd procent. Ze beslist morgenvroeg of ze meegaat op excursie.

[Beeldverhaal]

Gepost: 3 Januari 2023