SELFIES: Noord-Portugal – Lamego

Op dinsdag, 23 juli 2024, rijden we naar Lamego, zo’n 125 kilometer zuidoostelijk van Guimarães. Geen grote afstand, maar via secundaire wegen toch best tijdrovend. Inmiddels zijn de temperaturen flink gestegen en die zullen vandaag tussen de 30 en 35 graden liggen.

Lamego ligt in de heuvels rond het dal van de Douro, een rivier die in Spanje ontspringt, voor een deel de grens vormt tussen de twee landen, en bij Porto uitmondt in de Atlantische Oceaan.

Halverwege onze rit ligt het dorp Amarante – zou vriend Monsieur ‘Fôtètè’ Gérard leuk gevonden hebben – maar er groeit geen Amaranthus, alleen maar Portugese kool.

Bij Mesâo Frio bereiken we het dal van de Douro, met een prachtig uitzichtpunt over de rivier (Miradouro do Imaginário). Het hele dal is Unesco Werelderfgoed (je begint je onderhand af te vragen of er nog iets anders bestaat dan Werelderfgoed). Het is een wijnstreek bij uitstek, met wijngaarden voor de port en voor de rode Dourowijn.

Bij Peso da Régua steken we de rivier over en moeten een paar kilometer bergop naar Lamego. We verblijven twee nachten in Lamego Hotel & Life, een modern hotel, waar we bij aankomst worden rondgeleid door de faciliteiten en een welkomstdrankje krijgen aangeboden: één slok rode Dourowijn uit de wijnbar, een soort wijnautomaat: omgekeerde flessen aan de muur, waar je zelf met je wijnabonnement een glas naar keuze kunt tappen.  

Na de lunch in het hotel een korte siësta. Het gaat wat beter met Marita. Ik heb nergens last van, alleen van de hitte. Onze hotelkamer is trouwens geschikt voor ‘Intensive Care’. Vanwege volle bezetting bleek het nodig ook valide gasten op het handjevol mindervalide kamers te parkeren. Een hoge toilet met armsteunen. En langs de hele wand van de badkamer loopt een koord op ongeveer een meter hoogte. Ben je gevallen en kom je niet meer overeind, dan activeert een ruk aan het koord een alarm en staat binnen no-time zuster Clivia in de badkamer. 

Lamego is een oude bisschopsstad. Met de auto rijden we in de namiddag naar de prachtige achttiende-eeuwse bedevaartskerk Nossa Senhora dos Remédios. Je kunt vanuit de benedenstad via een imponerend trappenstelsel (700 treden) naar de kerk klimmen op de Monte de Santo Estevão, maar ik ben blij dat we de auto hebben genomen. Het trappenstelsel gaat van terras naar terras met allerlei versierselen en standbeelden.

Naast de kerk een eeuwenoude kastanjeboom met een omtrek van een tiental meters, maar met een kruin van klimop. Een bezienswaardigheid! Zo hebben wij in onze tuin het restant van een dertigjarige spar (omtrek 50 cm) met een bekleding van klimop en blauwe regen. Nog even volhouden en dan ben je ook een bezienswaardigheid.

Op het bovenste terras vóór de kerk een grote waterbak met een soort obelisk van een twintigtal meters hoogte, met aan de basis waterspuwende ouwe heren. Eromheen een aantal pilaren met standbeelden. En een wand met een stichtelijke afbeelding, opgebouwd uit azulejo’s. De buitenkant van de kerk maakt meer indruk dan het interieur, waar overigens het orgel weer van die horizontaal uitstekende pijpen heeft.

Vervolgens een korte wandeling door het stadje. In de kathedraal van Lamego is een middagdienst (Lof?) aan de gang voor een handjevol gelovigen (en twee Nederlandse toeristen die het even aanzien).

We blijven ook ’s avonds op het buitenterras van het hotel eten. Een aardige vriendelijke ober, die zich verontschuldigt voor zijn gebrekkige Engels, laat ons behoorlijk lang op het eten wachten. Dat levert bij afrekenen ongevraagd een korting van vijftig procent op! Overigens is de kennis van het Engels in Portugal beduidend beter dan in Spanje. Zou dat nou komen omdat Portugal een klein land is met een groot buitenland (net als Nederland)?

Tijdens de schemering zien we op enige afstand van het terras een groepje zeer grote vleermuizen (vleerhonden?) langs vliegen, waarschijnlijk op zoek naar vruchtbomen voor het avondmaal.

Woensdag, 24 juli 2024. De koorts is bij Marita wel aan het zakken, maar nog niet weg. Dat valt ook niet mee bij buitentemperaturen van 40 graden.

We gaan een flinke autotocht langs de Douro maken. In eerste instantie rijden we op de zuidoever (‘la rive gauche’) richting Porto. Prachtige uitzichten over de rivier en de hellingen met wijngaarden, boomgaarden met olijf, citrusvruchten en ook kers, en met verspreid staande vijgenbomen. Komt er al gewone akkerbouw voor, dan is het uitsluitend mais. Op een uitkijkpunt staat een racefiets vastgeklonken aan een rotsblok, en een tweede rotsblok met een grote kers erbovenop. Een rare combinatie. Op de kers zit wel een sticker van de ‘horny bikers’.

In de bermen een opvallende paarse winde, warempel ook een Amaranthus in bloei en een soort reuzenhazenpoot, maar ook kompassla en wilde peen zoals bij ons.

Bij Porto Antigo steken we de rivier over en rijden op de noordoever terug naar Peso da Régua (een stukje overlap met gister) en Lamego.

Bij het verlaten van de auto bij het hotel heeft Marita natte kleren van de transpiratie. Dat is voor haar een nieuwe ervaring, voor mij dagelijkse kost.

Na een duik in het zwembad genieten we in de namiddag van een door het hotel aangeboden kaas en wijn proeverij: drie glazen met port, witte wijn en rode wijn vergezellen een aantrekkelijke kaasplank met allerlei heerlijkheden. Marita nipt alleen omdat ze snel op hol slaat van alcohol, ik krijg dus een dubbele dosis te verwerken. Een aangenaam slot van ons verblijf in Lamego!  

[Beeldverhaal]

Gepost: 15 September 2024