SELFIES: Noord-Spanje – Laguardia

Onze laatste stopplaats vóór de terugreis is het stadje Laguardia in het zuiden van Baskenland, op de grens met de autonome regio’s La Rioja en Navarra. We hebben een flinke rit voor de boeg van 360 kilometer door de regio Castilië & Léon.

Zaterdag 27 juli 2024. Nadat de auto weer met de lift uit de ondergrondse parking is getild, willen we eerst kilometers maken op de snelweg van Salamanca via Valladolid naar Burgos.

Onderweg begint het waarschuwingslampje oliepeil te branden. Zelfs dat werkt nog! Het peil was nog lang niet op het minimum, maar toch drie deciliter 5W30 toegevoegd zodat alle lampjes weer op groen staan (beter gezegd: uit zijn!).

We rijden net als gister door goudgeel akkerland, waar het graan meestal al is geoogst en strobalen opgestapeld liggen in de velden. De lege velden wisselen steeds vaker af met velden zonnebloem in volle glorie. De ‘tournesol’ wendt alleen steeds zijn kopje van ons af, want de zon staat in het zuidoosten en wij rijden naar het noordoosten.

Vanaf Burgos nemen we een secundaire weg naar Laguardia. Zo vlakbij de regio La Rioja is het opnieuw een en al wijngaard. Je struikelt over de  bodega’s. Heel bijzonder is wel de Bodega Marqués de Riscal in het dorp Elciego. De bizarre vormen en materiaalgebruik van het bijbehorende hotel komen ons bekend voor. Het blijkt dan ook te zijn ontworpen door Frank Gehry, de architect van het Guggenheim in Bilbao.

Wij zijn ongemerkt rivier de Ebro overgestoken, essentieel voor de bevloeiing van de Rioja wijngaarden. De Ebro ontspringt in het Cantabrische gebergte ten zuiden van Santander en stroomt helemaal naar het zuiden van Catalonië om daar uit te monden in de Middellandse Zee. Logisch dat we op de Lagere School de Ebro moesten kennen als één van de grotere rivieren van Europa.

De hele tijd al vallen ons de distels op langs de weg. Het blijkt vooral te gaan om de Spaanse gouddistel en een soort wegdistel. Ook heel veel kompassla.

We installeren ons in het mooie hotel Villa de Laguardia. Even afkoelen in het zwembad en dan in de namiddag een wandeling naar het dorp. Laguardia blijkt een van de mooiste Baskische bergdorpen te zijn, strategisch gelegen tussen vier autonome regio’s (Castilië & Léon, La Rioja, Navarra,  Baskenland). De ommuring en wachttorens getuigen van haar militair belang.

Een lift brengt ons van de doorgaande weg, waar ons hotel aan ligt, naar de hoger gelegen historische binnenstad. We zijn nog maar net boven of we lopen aan tegen een kaatsveld van Pelota Vasca, waar kinderen een competitiewedstrijd spelen, een meidenteam tegen een jongensteam. Dorpelingen en ouders kijken geamuseerd toe vanaf de omringende bankjes en meegebrachte stoelen. Er wordt voor het veld handig gebruik gemaakt van de buitenkant van de stadsmuur. Zwaluwen hebben zich door het kaatsgeweld niet laten weerhouden om massaal te nestelen onder de uitstulpingen in deze muur.

Het historische deel bestaat slechts uit drie parallelle straten met dwarsverbindingen. Die dwarsverbindingen kunnen met massieve houten hekken afgesloten worden. Pamplona, de hoofdstad van regio Navarra, staat bekend om het stierenrennen door de  straten, maar ook hier doen ze dat op kleine schaal.

Een bruiloft trekt door de middeleeuwse straatjes, opgejut door een soort ‘Blauhûster Dakkapel’. Er wordt op straat gedanst. En dan weer door naar de volgende kroeg.

Aan het Plaza Mayor ligt het stadhuis met een carillonklok tegen de gevel. Aan de overkant van de straat het beeld van een reiziger met koffer die naar de gevelklok tuurt, maar hij is 24/7 dik op tijd.  

We nemen een kijkje in de kerk Santa María de los Reyes. Een oude verdedigingstoren, los van de kerk, dient nu als klokkentoren. Door de hoofdingang kom je eerst in een soort voorportaal terecht. De eigenlijk ingang van de kerk wordt omlijst door een rijke façade met heiligenbeelden en bijbelse taferelen. In de kerk een muurschildering van het Laatste Avondmaal. Moet meteen denken aan de ophef over de openingsceremonie van de Olympische Spelen, waar dragqueens het Laatste Avondmaal subtiel zouden hebben uitgebeeld. 

Naast de kerk het beeldhouwwerk ‘Travellers’, bestaande uit twee tafels, de ene met achtergelaten schoeisel, de ander met verloren tassen, koffers en rugzakken.

Zondag, 28 juli 2024. Om 10 uur op weg voor een flinke wandeling rond de ‘Lagunas’ van Laguardia, een natuurgebied met een aantal vennen. Vooralsnog is de temperatuur acceptabel, er waait een koele bries.

Eerst rond de ‘Prao de la Paul’. Het moeras is compleet dichtgegroeid. Vanuit de vogelkijkhut krijgen we een viertal roofvogels duidelijk in het vizier, en een tweetal duidelijk op de foto. Ik ben niet goed in het herkennen van roofvogels, en de gele kruin komt mij niet bekend voor. Dus iets bijzonders? Het blijkt toch om de gewone bruine kiekendief te gaan. Die heeft hier boven de rietkragen van het moeras een prima territorium en gelegenheid tot nestelen. 

We letten op de plantengroei. Veel herkenbare planten die ook bij ons voorkomen, zoals wilde cichorei, rode kornoelje, Spaanse aak, kamperfoelie, kardinaalsmuts, maretak en gewone agrimonie. De essen hebben ook hier last van de essentaksterfte en de wilde rozenstruiken van de bedeguargal. Maar natuurlijk ook planten die bij ons niet in het wild voorkomen, zoals wilde meekrap, een brandkruid, steenpeper en de hulsteik.

Van een afstandje zie je hoe mooi Laguardia op een heuvel is gelegen.

De tweede ‘laguna’ is de Carralogroño, een grote compleet droge kale zandvlakte in een kom. De foto’s op de folder stammen uit betere tijden toen er ook nog water in de kom stond. De hellingen zijn beplant met wijnstokken. Er is hier veel minder beschutting van begroeiing. En het is inmiddels midden op de dag. Marita heeft veel last van de hitte en zet de pas erin. De verste twee ‘lagunas’ (Musco en Carravalseca) zijn dus voor ons onbereikbaar. Misschien dat die wel water bevatten.

Op de doorgaande weg, die we moeten oversteken, vind ik een stuk schuimrubber met een lampje erin verborgen, waarschijnlijk uit een auto gegooid of gewaaid. De tekst erop is intrigerend: ‘Tania & Daniel, 27/7/2024’. Dat was dus gister. De hartjes om de namen maken duidelijk dat het een huwelijk betreft. Dat moet dan het bruidspaar zijn geweest, dat gister met blaaskapel van de ene kroeg naar de andere trok.   

De rest van de dag is het motto ‘luieren’ bij het zwembad. In de namiddag toch nog een wandeling naar het dorp. Helaas is de lift defect, dus dat betekent klimmen naar de bovenstad.

We eten in ons hotel en zoeken in het winkeltje nog enkele Rioja wijnen uit om mee naar huis te nemen. 

[Beeldverhaal]

Gepost: 19 September 2024